Bruno Schulz (1892-1942) uważał, że warto w sylwetkach ludzi dopatrywać się rysów, upodabniających ich do zwierząt lub ptaków. Swoją narzeczoną Józefinę Szelińską przyrównywał do antylopy, siebie natomiast do psa. Wystawa pt. „Bruno Schulz. Kro(ni)ki pieskie” prezentuje obsesyjny motyw psa, który pojawia się z natrętną wręcz częstotliwością w Schulzowskim dziele jako jeden ze znaków „antyhumanizmu” artysty, czyli odrzucenia przezeń antropocentrycznej wizji świata oraz przekonania o (rzekomej) wyższości człowieka nad światem natury. W „pełnych zwierzęcych spojrzeń i szmerów” utworach Schulza dochodzi do zakwestionowania antropocentrycznej narracji, kapitulacji ludzkiego („wszystko unifikującego”) rozumu oraz podważenia granicy między tym, co ludzkie a tym, co nieludzkie. Zdaniem Magdaleny Jarnotowskiej, autor Sklepów cynamonowych, „naprowadzając na rozważania o zwierzętach komplikował prawdę o człowieku”, „za pomocą zwierzęcych porównań ponawiał niepokojące pytanie: ile zwierzęcia w człowieku, ile człowieka w człowieku, a ile zwierzęcia?”. Autor wystawy Aleksandra Okulus, Beata Stępniak. Wystawa składa się z 12 plansz.
